Oktober
Weet u nog... die column van Pieter Derks afgelopen zomer, waar we allemaal smakelijk om lachten, maar wij, en velen met ons, toch ook wel wat buikpijn aan overhielden?
Oktober is mijn minst favoriete maand van het jaar. Dan mag ik er altijd weer een jaartje bij tellen.. De extra rimpels die ik overhoud aan deze maand zijn echter niet alleen daaraan te wijten. Oktober is de maand dat de contractaanbiedingen binnen druppelen.
Aanbiedingen inderdaad.. Voor een prikkie zijn wij paramedici te koop namelijk. En dan dansen we ook nog naar uw pijpen. U mag eisen wat u wilt!
De logopedisten slaken niet voor niets een noodkreet en ook de fysiotherapeuten protesteren actief tegen de wurggreep.
En waar blijft het geluid van de ergotherapeuten? De hoekmessen worden ons aardig op de keel gezet!
In 2013 vond een gedegen berekening plaats wat het tarief zou moeten zijn om een gezonde ergotherapiepraktijk draaiende te houden.
Bizar feit daarbij is dat het tarief in de contractaanbiedingen van 2013 tot zeker €21 per uur onder deze uitkomst zaten.
Waar we in de afgelopen jaren een inflatie in Nederland zagen van meer dan 5% bood onze grootste zorgverzekeraar in die periode een indexering aan van 1% en een andere zelfs geheel bevroren tarieven. Wat betreft die laatste partij hebben we het over (of eigenlijk hebben we het er niet met hen over, want daarvoor is geen ingang) een tarief dat nu €27 per uur onder het bewezen effectieve uurloon ligt.
Natuurlijk zijn wij het hier niet mee eens. Wij zijn meer waard. Onze collega's (werknemers) verdienen veel meer dan dit, maar krijgen het niet. In het ziekenhuis in precies dezelfde functie verdienen ze beduidend meer. Wij kunnen ze als werkgever niet naar waarde uitbetalen.
En toch blijven ze zich dag in dag uit inzetten. Gekke Henkie's zijn het, stuk voor stuk idealisten met een gouden hart.
De zorgverzekeraars eisen ieder jaar meer. Soms terechte eisen, zoals meer specialistische ervaring en opleiding. Dat sluit nauw aan bij onze visie. Wat het lastig maakt, is dat er geen reserves zijn. De geldbomen zijn inmiddels aardig leeggeplukt..
Natuurlijk laten wij van ons horen. Wij schrijven een reactie, dit jaar zelfs volledig onderbouwde tegenvoorstellen. Daar stoppen we ieder jaar enorm veel tijd en energie in. Ruim op tijd dienen wij deze in, want we weten, het is een drukke periode... 29 dagen later, 2 dagen voor de tekendeadline krijgen we dan toch eindelijk reactie. Een enorm doordachte mail waar vast ook heel veel tijd en energie in is gestopt.
“Wij gaan niet met u in onderhandeling. Dit is het aanbod.” Of.. gekker nog... "Wij geven u later een inhoudelijke reactie" (Wilt u wel morgen even tekenen bij het kruisje., anders verloopt ons aanbod) Of nog gekker: er wordt gedreigd met de mededingingswet “Zolang het niet duidelijk is of u binnen de kaders van de wet opereert, kunnen wij niet inhoudelijk op uw bericht ingaan” want Owee als je praat en informatie uitwisselt met paramedici die in hetzelfde schuitje zitten..
Dat sluit ook aan bij de angst teksten zoals deze te publiceren. Als ik maar niks doe wat niet ‘mag’…
En zo stevenen we iedere keer weer op de tekendeadline af.
Met een team bestaande uit 12 toppers, die thuis ook monden te voeden hebben, in ons achterhoofd tekenen we toch weer ‘gewoon’ braaf bij het kruisje.
Hoe lang nog?
Was getekend,
Gekke Henkie
